زین غم ، همی نه دیده ی اهل جهان گریست

یک اربعین به ماتم او آسمان گریست

هر دل که بود از غم او ناله کرد سر

هر کس که بود در همه کون و مکان گریست

پشت کمان، ز بار غم او گرفت، خم

نوک سنان به سوز دلش بی گمان گریست

هر نوک نیزه ای که بر او خورد، ناله کرد

هر تیر کینه ای که گذشت از کمان گریست

تیر ستم نشست چو بر غنچه ی لبش

تنها همین نه غنچه ، گل و گلستان گریست

سوز دلش به زخم سرش شعله ور بسوخت

زخم سرش به سوز دلش، خون فشان گریست

گردون ز درد ِ آن سر ِ بر نیزه، بر تپید

هامون ز زخم آن تن در خون تپان گریست

جانِ جهان چو رفت به تن ، زین جهان برون

تنها نه جنّ و انس ، تمام جهان گریست

چون شد گذارِ قافله ی غم به قتلگاه

جمّازه از نظاره ی آن کشتگان گریست

طاسِ فلک ز بانگ درا از نوا فتاد

چشم مَلَک به ناله بر آن کاروان گریست

می کرد تا سکینه ز بهرِ پدر، سراغ

در صحن باغ ، فاخته کوکو زنان گریست

از آبِ دیده خاکِ زمین را نمود، گِل

بی دل ، به برکشید تنش را به سانِ دل
 

(کلیات سوگ نامه ی عاشورایی فدایی، 1394، تهران، نشر فرتاب، ص278)

نشانی تلگرام:htts://t.me/DrAkbariSheldare